Od marca do końca maja mieliśmy mnóstwo ciężkich chwil. Prawa noga Antosi cały czas była przykurczona w kolanie. Antosia nie chciała w ogóle chodzić. Najchętniej cały dzień oglądałaby bajki i z dnia na dzień wydawało nam się, ze zamiast coraz lepiej, jest coraz gorzej…
Przełomem była trzecia operacja (mamy nadzieję, że ostatnia w tym etapie leczenia). Ku naszemu zdziwieniu, 4 godziny po wybudzeniu, Antosia zaczęła wstawać. Z dnia na dzień widzimy ogromne postępy. Jest coraz bardziej samodzielna. Chodzik, który wczoraj zamieniła na wózek dla lalek (wozi w nim małą myszkę Minnie) wydaje się być jedynie asekuracją.
Przed naszą córką jeszcze lata pracy. Czeka j korekcja kolan, zniwelowanie przykurczu na prawej nodze, stała rehabilitacja i nauka prawidłowego stawiania stópek, a za parę lat pewnie kolejne wydłużanie/wydłużania. Jednak dzięki tym efektom i szczęściu, jakie maluje się na Antosi twarzy podczas samodzielnego wożenia maleńkiej Minnie oraz uciekaniu przed młodszą siostrą i rodzicami, wiemy, że WARTO było.
Cały czas czekamy na te wymarzone, w pełni samodzielne kroki, ale czujemy, że to już niebawem… Tak jak nasz powrót do domu…
Codownie- sledze losy waszej rodziny od poczatku i bardzo sie ciesze z kazdego sukcesu- dokonalicie niemozliwego, wysokie wyrazy uzania i podziwu :*
Cudownie oglądać tak ogromne postępy i szczęście na twarzy Antosi! Gratuluję Radek, Liliana i Antosia! Jestem pod ogromnym wrażeniem waszej determinacji! Pozdrawiam 🙂
Kochani! Nie znajduję na to wszystko odpowiedniego komentarza… po prostu BARDZO się CIESZĘ!!! :* :* :* :* – dla każdego po jednym 🙂
jak się ogląda to aż łezka się kręci i nasuwa się pytanie dlaczego niektóre dzieci muszą tak cierpieć. Ale z drugiej strony wkładacie tyle serca w pomoc Antosi że z miesiąca na miesiąc jest coraz sprawniejsza.