Dzisiaj mija okrągły rok od przeprowadzenia pierwszej operacji Antosi w Stanach Zjednoczonych. Nie wiemy kiedy ten czas zleciał. Był to rok przepełniony skrajnymi uczuciami, o czym juz wielokrotnie pisaliśmy. Ale teraz nie pamiętamy już tych złych. Oczywiście mamy je gdzieś w zakamarkach pamięci. Nie da się ich całkowicie wymazać, ale staramy się przejść do normalnego życia i takie życie pokazywać Antosi.

Odkrywamy codziennie, że dla Antosi nie ma żadnych barier, Czasem potrzebuje więcej czasu, aby opanować pewne umiejętności, ale zawsze przeskakuje tę poprzeczkę. A najważniejsze jest dla nas to, że sama wyznacza sobie nowe cele. Czasami zdaję sobie sprawę, że to my, dorośli z jej otoczenia, bardziej ją ograniczamy niż Antosi niepełnosprawność. Chciałbym, żeby kiedyś dla wszystkich było jasne, że nie ma rzeczy niemożliwych. Trzeba tylko chcieć i znaleźć odpowiednią drogę do osiągnięcia celu.

Cieszymy się, że przy okazji tej rocznicy ukazał się reportaż w telewizji o Antosi i jej zmaganiach w tym leczeniu. Chcielibyśmy przy okazji jeszcze raz podziękować wszystkim, którzy chociaż w najmniejszym stopniu przyczynili się do tego sukcesu!

Dla tych, którzy nie widzieli w telewizji: link do reportażu.

W dniach 26-28.09 byliśmy uczestnikami ogólnopolskiego spotkania osób z wadami dłoni. Podczas intensywnych trzech dni mieliśmy możliwość poznania wielu ciekawych osób, wymieniając się spostrzeżeniami i odczuciami. Bardzo cennym doświadczeniem było poznanie dorosłych osób z wadami rąk, którzy spełniają się, a swoją niepełnosprawność potrafili zaakceptować, a nawet niejednokrotnie uczynić z niej atut. Dopiero co wróciliśmy, a nasza Antosia już chce do Was wracać. Bardzo dziękujemy za ten wspólny weekend. Akumulatory pozytywnego nastawienia naładowane. Do zobaczenia za rok!

Komplikacje podczas leczenia Antosi sprawiły, że w duchu mieliśmy nieustannie niekończące się wątpliwości w sens całego leczenia. W USA na codzień widzieliśmy postępy innych dzieci, które niejednokrotnie były znacznie szybsze niż naszej córeczki. Nie miałem nawet odwagi przyznać się, że takie myśli zaprzątają mi głowę. Rozmawialiśmy o tym z Lilianą tylko w domu i był to dla nas trochę temat tabu.

W ostatnią środę wiele się zmieniło. W ciągu ułamka sekundy. Nie jestem w stanie opisać co się działo w mojej głowie. Myślę też, że nikt oprócz mnie i Liliany nie jest w stanie tego zrozumieć i odebrać w ten sam sposób. Moment, w którym zobaczyłem, jak Antosia wstaje i samodzielnie idzie zaliczam do najważniejszych w moim życiu. Mam świadomość, że dla każdego rodzica ten moment jest piękny i ważny, ale dla nas jest czymś więcej. To ogromny przełom w Antosi i naszym życiu. “Coś” na co czekaliśmy z utęsknieniem przez długie miesiące. “Coś” nad czym ciężko pracowaliśmy dzień w dzień, my i wszyscy dookoła: lekarze, rehabilitanci, rodzina… Nawet Michasia, młodsza siostra Antosi, miała duży wkład w ten sukces.

Wiem, że przed Antosią i nami jeszcze wiele większych wyzwań i trudności do pokonania. Jednak na razie żyjemy obecną chwilą i cieszymy się taką codziennością:

Antosia z każdą godziną rehabilitacji radzi sobie coraz lepiej. Jest bardzo ciekawa świata i z każdym dniem chce być coraz bardziej samodzielna. Potrafi za rączki przejść już parędziesiąt metrów.